Twardy czwartek

Wczoraj był czwartek, do tego tłusty. Niestety nie wszędzie. U nas na ten przykład czwartek był twardy.

Widomo – ostatni czwartek karnawału jest czwartkiem rozpusty i pączkowego obżarstwa. Udała się więc moja szefowa do polskiego sklepu aby tradycji stało się zadość. Okazało się jednak, że tegoroczne pączki przybyły do miasta Londyn z bardzo daleka (dziwne, bo przecież nad Tamizą z powodzeniem działa kilka polskich piekarni). A skoro z daleka, to i długo w podróży były. No, a jeśli podróż długa, to nie tłuste, a twarde właśnie.

Nie daliśmy się jednak twardym pączkom tak łatwo. Hyc, na chwilę do mikrofalówki i pączek już nie dwutygodniowy, a zaledwie trzydniowy. Pychota! Marmolada pyski nam parzyła, ale na całe szczęście pod ręką było zacne wino więc bąbli na wargach uniknąć się dało.

Tak, to są właśnie te chwile kiedy człowiek chciałby usiąść w jakieś grudziądzkiej cukierni i świeżym, dopiero co z pieca wyjętym, pączkiem się delektować. Cóż, nie można mieć wszystkiego…

A gdyby ktoś zapytał, dlaczego to zachciało mi się pączków z polskiego sklepu nie zaś z angielskiego spieszę donieść, że za oponkami obtaczanymi w cukrze zbytnio nie przepadam. Co ja piszę?! No zwyczajnie tego angielskiego paskudztwa nie znoszę!

***
A pączki to jakoś zawsze kojarzą mi się z uroczą przedwojenną komedią pomyłek „Piętro wyżej”. W jednej kamienicy dwa Pączki sobie żyły. Pączek młody, czyli Eugeniusz Bodo był spikerem radiowym, pączek stary (Hipolit Pączek) był zaś właścicielem owej kamienicy. Oba Pączki za sobą zbytnio nie przepadały, ale jak to w uroczych filmach bywa – tylko do czasu…

***
Na załączonym obrazku Szanowne Państwo może podziwiać twarde pączki z miasta Londyn. Ze świeżymi pączkami z miasta Grudziądz – poza nazwą – nic wspólnego jednak nie mają. A szkoda.

A obrazek wykonany świeżo nabytym aparatem kieszonkowym. Świeżo nabyty aparat kieszonkowy już od soboty przejdzie w ręce małżonki osobistej, która – mam nadzieję – czasami też da staremu popstrykać...