Ku pamięci...

Zasady są bardzo proste. 48 kart z obrazkami należy odwrócić, pomieszać i odnaleźć pasujące do siebie pary. Gra ćwiczy pamięć wzrokową i zdolność koncentracji. Problem w tym, że nie moją. Już nie moją…

Krótko mówiąc Oliwa rozkłada mnie na łopatki. Dziwnym trafem przegrywam zazwyczaj 14 do 10. I żeby nie było, że się nie staram, że się dziecku kochanemu podkładam, że gra ustawiona przez małżonkę osobistą. Nic z tych rzeczy! Zaciskam zęby, prężę się, nadymam, wytężam to, co w głowie siedzi (taaa…) i dupa blada,; prawie zawsze przegrywam (gwoli ścisłości owo „prawie zawsze” oznacza, że wygrałem do tej pory… dwa razy).

Na pociechę pozostaje mi świadomość, że panna O. będąc w Polsce ograła wszystkich po kolei: dziadków i babcie, obie ciotki i gromadkę znajomych też. Niestety gra się jeszcze jej nie znudziła. Co więcej, z błyskiem w oczkach, co rusz pyta mnie: tatko zagramy partyjkę? O żesz Ty bezczelna dziewucho! Z ojca się tak naśmiewać?!