środa, 29 września 2010
Dla dzieci o mocnych nerwach
Artur Andrus, jeden z moich ulubionych rozśmieszaczy, zapytał kiedyś swoich radiosłuchaczy o to, czym (albo kim) byli straszeni w dzieciństwie.
Tata TatyOliwki miał w zwyczaju straszyć mnie i moją siostrę… siedzibą PZPR. Ilekroć przechodziliśmy w okolicach białego domku (a wracając z przedszkola przechodziliśmy pięć dni w tygodniu), papcio kazał nam chować cukierki. Owego żarciku (dziś piszę „żarcik”, ale wtedy to był przeca koszmar, starach i rozpacz) szczególnie nie lubiła nasza mama, która obawiała się, że historię o „smutnych panach zabierających słodkości” zaniesiemy do naszej placówki wychowawczej. Czy zanieśliśmy? Tatko za karatami nie był, więc chyba jednak nie.
Panna Oliwka – póki co – straszona nie jest. Pomysłów nam brak, czy jak?
A u Andrusa Artura bardzo spodobała mi się historia pewnej pani z Bydgoszczy („Do Bydgoszczy będę jeździł!"), której mama starszyła ją i jej siostry mówiąc „idzie grupa VOX”…
Ratunku!
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Posty
2 komentarze:
A nas babcia straszyla kominem kotlowni. Jak lecial bialy dym to mowila, ze pala dziewczynki, a jak czarny to chlopcow. Do dzisiaj sie tego komina boje!
A co do slodkosci, jako trzylatke wytrenowano mnie, zebym na pytanie 'kto ci zabral cukierki Madziu?' odpowiadala: PRL. Oczywiscie pytano mnie tylko w zaufanym gronie :)
A jak, jak zaczynalam sie uczyc czytac w przedszkolu, to w calym miescie widzialam takie duze napisy PZPR i czytalam sobie to... PZy PyRy...jestem z Poznania, wiec myslalam ze to reklama pyz i ziemniakow...tylko nie moglam zrozumiec dlaczego oni namawiaja do ich jedzenia, jak i tak wszyscy jedza bez namawiania ??:)
Prześlij komentarz