Na okoliczność braku telewizora jesteśmy – nie bójmy się tego słowa – opóźnieni w tym i owym. Dopiero teraz, za namową wuja Maćka, odkryliśmy Dextera. A jak już odkryliśmy, to nie możemy się z małżonką osobistą oderwać od tego serialu.
Dzienne minimum to dwa odcinki (choć był i jeden wieczór, kiedy to pochłonęliśmy tych odcinków aż pięć!). Właśnie zaczęliśmy trzecią serię subtelnych przygód patomorfologa ze słonecznego Miami. Ja, który na widok krwi, niemal mdleję (podkreślam niemal, w odróżnieniu od mojego papy, który na ten przykład, gdy 26 lat temu rozbiłem swe smukłe czoło o futrynę, na widok tryskającej krwi, padł bez chwili namysłu…) oglądam ów serial dzielnie i wytrwale. Zmiany, zmiany, zmiany.
Jak tak dalej pójdzie, to kupim se ze starowinką plazmę (pincet cali, a co!) i będziem oglądać, oglądać, oglądać. Oliwce trzeba będzie chyba naznosić więcej książek, co by dziecko się nie nudziło…
czwartek, 6 stycznia 2011
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Posty
2 komentarze:
Och, szkoda, że obejrzałem już wszystkie odcinki, macie niepowtarzalną okazję oglądać to pierwszy raz... Pozdro
No tak, to jeden z tych seriali, które ogląda się tylko jeden raz...
Serdeczności!
Prześlij komentarz