Radosna piosenka na dobry tydzień! (z wdzięczną dedykacją dla Ady)

Całkiem niedawno poinformowałem Szanowne Państwo, że wypowiedzenie z pracy otrzymałem (żeby nie było niedomówień, że to za niesubordynację, molestowanie czy jakieś tam na ten przykład pijaństwo – niestety nic z tych rzeczy! Ot, kryzys dopadł i nas).

Po wypowiedzeniowej informacji otrzymałem list elektroniczny od przywołanej w dedykacji Ady. Nieznana mi wcześniej Ada okazała się nie tylko Czytelnikiem tego oto bloga, ale także prawnikiem mającym pojęcie znaczne o sytuacji, w której niebawem przyjdzie mi się znaleźć. Krótko mówiąc Ada przysłała mi obszerne wyjaśnienia co zrobić powinien: gdzie się udać, co napisać, komu rączkę pocałować. Zuch dziewczyna!

Bezinteresowna pomoc i życzliwość Ady, to jest proszę Szanownego Państwa miód na moje serce. To jest utwierdzenie mnie w przekonaniu, że pisanie o tym, że na emigracji Polak Polakowi wilkiem jest, pardon, gówno prawdą. Redaktorzy pism krajowych uwielbiają przecież historie, w których rodacy rzucają się sobie do gardeł krew ze smakiem spijając. TataOliwki tematu dla redaktorów pism krajowych jednak nie dostarczy. Redaktorzy pism krajowych nie lubią przecież pisać o tym, że jest dobrze, miło i uroczo, że ktoś komuś rękę podaje i, co w głowach redaktorów pism krajowych nie mieści się już zupełnie, nic w zamian nie chce.

No i jak tu się nie radować? Coś się kończy, ale wierzę w to szczerze, coś niebawem znowu się zacznie... Dobrego tygodnia, moi mili!