Człowiek musi sobie od czasu do czasu pochodzić

W wybornych „Wniebowziętych” było nieco inaczej; na plaży w Sopocie Maklakiewicz mówił do Himilsbacha: „Człowiek musi sobie od czasu do czasu polatać”. Skoro latać chwilowo nie mogę, no to chodzę. Bo kiedy człowiek nie śpi, to chodzi.

W ostatnim czasie trochę mnie poniosło. Późną nocą poszedłem trochę tu, trochę tam. Czasami gdzieś się zapodziałem, czasami okazywało się, że poniosło mnie 5 kilometrów od miejsca, w którym teraz jestem (telefon prawdę Ci powie!). Choć miasto wielkie, ludzi wieczorową porą jakby niewielu. Przynajmniej na moich szlakach.

W rodzinnym Grudziądzu było zupełnie inaczej. Wieczorową porą zawsze kogoś się spotykało. Im wieczorowa pora była bardziej wieczorowa, tym większe było prawdopodobieństwo napotkania dżentelmenów w szeleszczących dresach. Jak na dżentelmenów przystało pili oni wyborną herbatę, wymieniali spostrzeżenia o współczesnym kinie europejskim, gorąco dyskutowali o książkach Stasiuka. Piękne to były czasy.

W Londynie nuda i posucha. Przynajmniej w mojej okolicy. Człowiek spaceruje, słucha muzyki, wymienia się uśmiechami z mijanymi tu i ówdzie obywatelami. Na zegarze druga, potem trzecia. Człowiek się w końcu nudzi i wraca do wynajmowanego pokoju w wielkim domu, z wielkim ogrodem. Golę się. Jem śniadanie i idę spać…

A ostatnio najlepiej spaceruje mi się z panią PJ Harvey, która to w tym roku wydała swoją ósmą już płytę. „Let England Shake” uwiodła mnie zupełnie. Nic tylko chodzić i słuchać!