Pubowe rozmówki

Jak już wspomniałem, od czasu jakiegoś pracuję także w pubie. Nie codziennie, nie na pełen etat, nie za wielkie pieniądze. Pracuję za to z przyjemnością, ba!, czasami z niekłamaną radością również. No bo w pubie dzieją się przecież rzeczy różne, różniste.

- Hmm, skąd Ty jesteś? – zapytał mnie niedawno elegancko ubrany starszy pan; zapytał i zabronił udzielić odpowiedzi, bo jak raczył oznajmić jest językoznawcą na pobliskim uniwersytecie.
- Oho, zaczyna się – pomyślał TataOliwki
- Twój akcent wskazuje, że pochodzisz z Rumunii – ze znawstwem oznajmił profesor pan.
- Buuu – rozległ się charakterystyczny dźwięk.
- Nie z Rumunii? – z niedowierzaniem zapytał.
- Nie z Rumunii – z pewnością odpowiedziałem.
- Hmm – zdziwił się światowej sławy językoznawca. I spróbował raz jeszcze – A masz jakąś rodzinę w Rumunii?
- Nie mam – odpowiedziałem z przykrością.

I kiedy już miałem powiedzieć, że ja Polak, że płaczące wierzby, bociany, kremówki z Wadowic i żołądkowa gorzka z Lublina profesor pan chwycił zamówione wino, zmroził mnie naukowym wzrokiem i rzekł, a w zasadzie wykrzyknął:
- Ty na pewno jesteś z Rumunii!

Kurtyna. Pubowe rozmówki powrócą. Powrócą, bo muszą, znaczy muszom.