Książka

W Wielkiej Brytanii dramatycznie rośnie liczba wielokrotnych aborcji wśród nastolatek. W stosunku do 1991 roku ich ilość wzrosła o blisko 70 proc.

Angielska prasa podała niedawno, że tylko w 2007 roku 5 tys. 897 dziewcząt poniżej 20 roku życia poddało się aborcji po raz drugi, trzeci, a nawet po raz czwarty w życiu. 16 lat wcześniej było ich 2 tys. 934.

Trzeba wiedzieć, że liczba usuniętych ciąż dramatycznie wzrasta w tym kraju od roku 1967 roku, kiedy przyjęty został tzw. „Abortion Act” – jedno z najbardziej liberalnych praw aborcyjnych w Europie (aborcja jest dozwolona do 24 tygodnia życia dziecka). W sumie w roku 2007 wszystkich aborcji wykonanych w Zjednoczonym Królestwie zarejestrowano 198,499 tys.

Czytając te dane pomyślałem o pewnej książce Karin Struck, którą przeczytałem czas jakiś temu. W latach 70. i 80. ubiegłego wieku była ona jedną z najpopularniejszych pisarek niemieckich. Nagradzana, zapraszana na wykłady i na łamy najpoczytniejszych pism. Do czasu.

Jesienią 1991 roku Struck opublikowała powieść „Cień Sinobrodego”, która – według autorki – „była kluczowym utworem opisującym niemieckie społeczeństwo proaborcyjne”. Kilkanaście miesięcy później na półkach pojawiła się kolejna książka pisarki. „Widzę moje dziecko we śnie” do dziś uważana jest za jedną z najważniejszych na świecie pozycji w obronie życia nienarodzonych dzieci.

Niemcy przeżyli szok. Oto hołubiona przez nich autorka, aktywna działaczka ruchów lewicowych, filar Pokolenia’68 wydaje książkę, w której stanowczo i bezpardonowo sprzeciwiła się aborcji. Konsternacja szybko przerodziła się w środowiskowy ostracyzm. Wydawcy przestali drukować jej książki, gazety rezygnowały ze współpracy. Struck złamała swoiste tabu, zmowę milczenia i przelała na papier własne przeżycia. Bardzo bolesne.

14 lipca 1975 roku pisarka dokonała aborcji. Ten tragiczny dzień diametralnie, choć nie od razu, zmienił jej życie. Przez wiele kolejnych lat Struck nie potrafiła odzyskać równowagi emocjonalnej. Kiedy uświadomiła sobie wagę swojego czynu powiedziała wprost: „Zabiłam swoje dziecko”. Od tego momentu – ku zaskoczeniu, a niekiedy i jawnemu oburzeniu swoich czytelników i wielu znajomych – stała się zagorzałą obrończynią życia i przeciwniczką aborcji. Najmocniej dała temu wyraz w „Widzę moje dziecko we śnie”.

O tej książce mówiono, że pisarka „dokonała wiwisekcji swojej duszy”. Wiwisekcji, która sprawia ból nie tylko Struck. Trudno bowiem opanować emocje, kiedy autorka przywołuje swój tytułowy sen, w którym widzi Miriam – nienarodzoną córkę.

Nie wiem, czy książka Struck ukazała się w języku angielskim (polskie wydanie pojawiło się dopiero w roku 2006; mimo ciężkiej, nowotworowej choroby Karin Struck żywo interesowała się pracami nad tłumaczeniem i redakcją polskiego tekstu; niestety pisarka nie doczekała premiery książki w naszym kraju, zmarła kilka tygodni wcześniej). Wiem jednak, że to książka bardzo ważna, zwłaszcza w kontekście przywołanych na początku danych.

***
Nigdy nie potrafiłem zrozumieć wegetarian, którzy w imię szacunku do żywych istot owych istot nie jedzą, opiekują się nimi i chronią; z drugiej zaś strony w imię tak zwanej wolności popierają prawo do aborcji… Nie rozumiem.

No to jeszcze opowieść Struck, która relacjonuje swoje spotkanie z lewicowym intelektualistą i poetą, Erichem Friedem. Idąc wiejską drogą z nieukrywaną dumą i radością ominął on leżącą na drodze biedronkę tak, by nie zadeptać bezbronnego owada. „Nie mogę pojąć, że z jednej strony ludzie otaczają taką opieką biedronki, a z drugiej bez najmniejszych skrupułów propagują (w imię emancypacji) zabijanie dziecka w łonie matki” – pisze Struck.

I trudno odmówić jej racji.