Spotkanie żółwi (a potem sportowców)

2 grudnia roku ubiegłego pisałem tak: Panna Oliwa wróciła zachwycona. I miejscem i nowo poznaną kompanią. Podobnie reakcje wykazywała małżonka osobista. Czyli niebawem trzeba będzie zobaczyć się ponownie. Koniecznie!

Rzecz dotyczyła wegańskiego festiwalu, na którym to spotkaliśmy garść przesympatycznych ludzi z forum wegedzieciak.pl. Od rzeczonego festiwalu minęło ponad 5 miesięcy, no i w końcu udało nam się ponownie spotkać z Gosią, Argirem i czternastomiesięczną Klarą.

Przyspieszanie, jak widać, mamy znaczne. Nic to – teraz będzie już tylko lepiej. Lepiej znaczy częściej (słowo!). W niedzielę było więc wspólnie biesiadowanie i dzieci zabawianie. Biegającej Klarze najbardziej do gustu przypadły kręte schody. Wdrapywała się na nie dzielnie i zawzięcie, czym swego sympatycznego ojca o palpitację serca przyprawiała. Życie.

Ku mojej nieskrywanej radości w pannie Oliwie znowu siostrzane instynkta się przejawiały. Znaczy się poważną dyskusję z małżonką osobistą przeprowadzić muszę. Kolejny zresztą raz...

***
Wczoraj wylądował dziadek Olek i tata Olek w jednej osobie. Wieczorową porą na lotnisku Stansted, w krótkim odstępie czasowym, ląduje kilka samolotów przybyłych z polskiej ziemi. Prawdziwy folklor. Czułem się, jak na wielkiej imprezie sportowej. Wszędzie szeleszczące dresy i połyskująca biżuteria męska. Do tego opalone dziewczęta, które mimo późnej pory występowały, jak mi się zdaje, w nocnych koszulkach. Nad głowami zaś latające „kurwy” i „chuje”. Szkoda tylko, że zabrakło burmistrza Londynu z chlebem i solą. Może następnym razem?

***
Na załączonym obrazku: Klara w całej okazałości. Panna Oliwa i Gosia w okazałości jakby mniejszej (na pocieszenie dodam, że Argir w okazałości niewidocznej gołym okiem).