Anioł

Drogą zakupu nabyliśmy dziś choinkę urody cudnej. Wybierała, rzecz jasna, panna Oliwa. No i wybrała największą jaka była.

Z uwagi na nieustanny brak auta, TataOliwki przetransportował rzeczone drzewko za pomocą sił własnych. Panie wiedzą: czajniczek, szkatułka, bisepsik lewy, bisepsik prawy i takie tam. Siły własne były zaczęły mnie opuszczać po 20 metrach od sklepiku. Panna Oliwa pomagała jak umiała. A to gałązkę pociągnęła z lewa, a to a prawa. Na szczęście pogoda w mieście Londyn bezdeszczowa, więc spacerek z dwumetrowym drzewem udał nam się wybornie.

A propos pogody: Za oknem plus 17 stopni. Gdyby Szanowne Państwo zapodziało gdzieś kalendarze spieszę donieść, że dzisiaj 22 dzień grudnia. Znaczy się zima w pełni.

Wróćmy jednak do świątecznego drzewa. Mała gimnastyka w drzwiach wejściowych i jesteśmy całą trójką w domu! Panna Oliwa, pani choinka i ja. Jeszcze tylko przestawić wózek Matysi i choinka jakby stworzona dla naszego domu.

Dzisiaj nastąpiło jedynie uroczyste umieszczenie Aniołka na szczycie pani choinki. Aniołek nie tak dawno trafił do panny O. A trafił jako podarunek od szefa mojego przesympatycznego. Oliwa zachwycona. Pani choinka jakby również.

Najbardziej zachwycony jestem jednak ja. Już wyjaśniam dlaczego. Ostatnie dni były, delikatnie rzecz ujmując, okropne. Smutek i nostalgia w pełnej okazałości. Zresztą, pal licho smutek i nostalgię! Najgorsze, że – Państwo raczą wybaczyć – zachowywałem się jak ostatni kutas. Fochy zatapiałem w winie czerwonym, tudzież w żołądkowej gorzkiej. Jedyną osobą, z którą rozmawiałem była Oliwa…

Brzmi to jak bajka, ale kiedy Anioła na drzewie umieściłem cała złość, cała głupota, całe to nadąsanie pierzchły – nie bójmy się tego słowa – w pizdu! Czekam więc na żonę osobistą co by przeprosić, przytulić do góry podrzucić.

I kto mi teraz powie, że Aniołów nie ma?