Raźnym krokiem

Od dłuższego już czasu nie przywiązuję większej wagi do sylwestrowej nocy. Szczerze powiedziawszy: nie przywiązuję wagi żadnej. Tak było i tym razem, kiedy w towarzystwie wiernej żołądkowej gorzkiej oddałem się temu, co lubię bardzo – oglądaniu filmów oddałem się namiętnie. Najpierw „Aleja gówniarzy” (2007 reż. Piotr Szczepański; bez rewelacji, ale kilka scen podobało mi się wyjątkowo), potem „Marcowe Migdały” (1989 reż. Radosław Piwowarski; no co tu dużo pisać – bomba!), a na koniec „Alfie” (1966 reż Lewis Gilbert; Michael Caine aktorem wielkim jest i basta).

Pierwszego dnia nowego roku małżonka osobista musiała niestety pognać do pracy. Wspólnie z Oliwą pognałem i ja, z tą małą różnicą, że nie do racy, a na noworoczny spacer z wyraźnymi elementami sentymentalnymi. Wyraźne elementy sentymentalne uwiecznione zostały na dwóch ostatnich obrazkach. Wyjaśniam: na obrazku 9 stoi blok, którego pięć lat temu wcale tu nie było. 5 lat temu stał w tym miejscu obskurny blok-squot. Przez kilka miesięcy TataOliwki był bowiem najprawdziwszym skłotersem, co to w domu bez ogrzewania żył i łóżko dzielił z… Wujem Tygrysem. Tak, był taki epizod. Niestety (jak twierdzi Wuj Tygrys) przyjechały dziewczyny (małżonka osobista i Oliwa) i wszystko – tu cytat, uwaga: tylko dla czytelników o mocnych nerwach – „spierdoliły”.

Obrazek 10, ostatni, przedstawia zaś to, co pozostało z Principles Jazz Bar. Położony kilkadziesiąt metrów od naszego squatu bar ów był miejscem dość osobliwym. Kiedy zachęceni szyldem udaliśmy się tam z Wujem Tygrysem przywitały nas zdziwione oczy rastafariańskich oldbojów. Byliśmy nie tylko jedynymi Wschodnioeuropejczykami (jak to ładnie mówi się dziś o takich jak my), ale także jedynymi o takim, a nie innym kolorze skóry. Kłęby dymu (niekoniecznie papierosowego), panowie w dredach do dupska, no i leniwie sączący się jazz. No i co? No i, rzecz oczywista!, zakochaliśmy się od pierwszego wejrzenia. Tak było (tu słychać chrzęst kości, o ile pamięć mnie nie myli, gdzieś w okolicach krzyża).

No i na noworocznym spacerze pokazałem te miejsca pannie Oliwie. Pokazałem i opowiedziałem. Nie wszystko, bo dziecko przecież wrażliwe i delikatne…