Lopez

Kolega Roland znalazł go w centrum Grudziądza. Kudłaty szczeniak leżał pod ławką i czekał. Czekał aż ktoś go stamtąd zabierze; zamieni beton na przytulny koc w ciepłym domu. Doczekał się właśnie Rolanda.

Roland (którego, tak a propos, przesympatyczny tata uczył mnie w liceum języka francuskiego; choć, zgodnie z prawdą, należałoby napisać: próbował mnie nauczyć) przyprowadził go do mnie. To było wiosną roku 1993.

Bezimienny, wygłodniały szczeniak rychło przemienił się w pogodnego Lopeza. I tak oto, nasza czteroosobowa rodzina powiększyła się o czworonożnego towarzysza.

Przez ponad 15 lat był więc Lopez pełnoprawnym członkiem naszej rodziny. Był, bo wczoraj wieczorem został uśpiony.

Dziadek Lopez nie mógł już jeść, pił tylko wodę. I kiedy zadzwoniłem do taty z radosną nowiną o blogowym awansie do Finału, miast radości, były łzy. Tak, obaj płakaliśmy jak mali chłopcy…

Potem płakała też Oliwa. Lopez zawsze cierpliwie znosił jej targanie z ogon i prztyczki w ucho. A kiedy wieczorem Sylwia wróciła z pracy, O. zapytała tylko „Czy Lopez jest już w niebie?”…

Zaczęliśmy przeglądać zdjęcia. Jedno z nich załączam. Nie wiem kto je zrobił, nie wiem kiedy. Oliwka ze swoim ulubionym psem…