Smutek i nostalgia

Jutro o godz. 12.45 Oliwka wraz z mamą lecą do Polski. Sylwia wróci za dwa tygodnie, panna O. za tygodni sześć. Tata Oliwki zostaje nad Tamizą.

Dzisiejsze przedpołudnie spędziłem z Oliwą na Camden. Ostatnie zakupy, ostatnie drobiazgi dla naszych serdecznych przyjaciół. No i jeszcze obowiązkowy naleśnik z truskawkami, bananami i czekoladą. Pychota. A w drodze powrotnej garść zdjęć w pociągu.

Cholera, sześć tygodni bez Oliwy. Jakoś pusto tu będzie. Pocieszam się jednak radością naszych rodziców. Już widzę tą jutrzejszą eksplozję radości. Najpierw dziadkowie w Ostrołęce, potem babcia i dziadek w Grudziądzu. Sześć tygodni absolutnego szaleństwa! Niczemu jednak dziwić się nie mogę. To ich jedyna wnuczka, więc, choć trudno mi się tak naprawdę do tego przyznać, wszystkie chwyty dozwolone. A kiedy piszczę przez słuchawkę i tupię groźnie nóżką, że ją rozpieszczają i na wszystko pozwalają, mój osobisty tato mówi to co zwykle: poczekaj jak ty będziesz dziadkiem. I na tym dyskusja się kończy. Wszystkie argumenty z rąk wytrącone. Brawo dziadek!

No, ale zanim dziadkiem i ja zostanę, wyrażam w tym miejscu nieodparte pragnienie pozostania tatą. Ponownie i ponownie. Czy żona mnie słyszy? No tak, znowy Turnau Grześ. Znaczy się Cichosza...