Sekcja gimnastyczna

Jeśli obcojęzyczni znajomi Szanownego Państwa zechcą poznać polską muzykę (a warto namawiać, żeby chcieli; jednak niekoniecznie od razu ogniem i mieczem, niekoniecznie pewnym zbiorem płyt namawiać trzeba) spieszę z informacją, czego absolutnie, za żadne skarby, nigdy przenigdy kupić im nie możecie.

Wczorajszy dzień był urody wyjątkowo cudnej. Po pracy, z sympatycznym kolegą Grzegorzem wypiliśmy po dwa piwa (Pan G. piwo truskawkowe – uuuu, Tata Oliwki Black Sheep Ale – aaaa). Było miło i wesoło. Po wizycie w pubie (tak, wiem – prawdziwie polskie słówko) było jeszcze bardziej miło i jeszcze bardziej wesoło. Udałem się bowiem do sporych rozmiarów sklepu płytowego, by nadrobić ostatnie zaległości. Drogą zakupu nabyłem garść uroczych albumów, więc Szanowne Państwo samo rozumie skąd ów pyszny nastrój. Mina była mi nieco zrzedła, gdy trafiłem na „The Best Polish Songs... Ever!”.

Blondwłosa piękność z czapeczką figlarnie przekręconą na pudełku, a w pudełku chaos kompletny. Cztery płyty grochu z kapustą. Reklamowanie tego produktu jako zbioru najlepszych polskich piosenek jest zwyczajnym nadużyciem. Co ja tu dużo będę pisał. Jest Virgin z piosenkarką Dodą, jest Andrzej Piaseczny, jest Feel, jest Marcin Rozynek. Nie ma zaś Czesława Niemena, nie ma Marka Grechuty, ba, nie ma nawet i Wojciecha Młynarskiego czy zespołu Voo Voo. Można by tak zresztą wymieniać i wymieniać. Bez składu, bez ładu, pomieszanie z poplątaniem. Bez pomysłu, ot co.

A niektórym „artystom”, których wiekopomne „dzieła” zamieszczono na tym, pożal się Boże, wydawnictwie proponowałbym, przy tak zwanej okazji, przejście do sekcji gimnastycznej. Dokąd? – zapyta Pani, zapyta Pan. Proszę bardzo – „Rejs” Marka Piwowskiego. Rok 1970.
– Stawiam wniosek przesunięcia kolegi śpiewaka do sekcji gimnastycznej. Po pierwsze. Nie będzie samotny
– Tak.
– Po pierwsze. Nie będzie samotny...
– Tak.
– Będzie w kolektywie. Po drugie. Nabierze więcej optymizmu życiowego.
– Jeszcze więcej. Jeszcze więcej, bo przecież już ma.
– Jeszcze więcej optymizmu życiowego. Jasne. Po trzecie, co jest też ważne – przestanie śpiewać

Po powrocie do domu, małżonka moja jedyna zerknęła na zawartość plecaka. Płyty zaczęła przeglądać. O rachunek ze sklepu uprzejmie poprosiła. Przygotowany na taki rozwój wypadków, ceny ze wszystkich płyt uprzednio zerwałem, rachunek podarłem, spaliłem, popiół połknąłem. Kobiet zasadniczo denerwować nie trzeba...